Dit kleine paardje heeft er weer zin in!

Dit kleine paardje heeft er weer zin in!

We schrijven 19 januari 1919, op het hoogtepunt van zijn roem, stopt de legendarische balletdanser Vaslav Nijinski zijn optreden, richt zich tot het publiek en zegt: “Nu is het kleine paardje moe”. De rest van zijn leven, nog 31 jaar, brengt hij door zonder te dansen en zonder één woord te spreken.

Tijdens mijn voorbije sollicitatieperiode ben ik wel eens in de verleiding gekomen om toe te geven aan het ‘moe’ zijn. Ik twijfelde aan de zinvolheid van mijn vak ‘leren en ontwikkelen’ en heb me meermaals afgevraagd of ik mezelf niet zou kunnen bevrijden door in de Olmense zoo “stront” te gaan scheppen. Niets zegt dat ik zou toegelaten worden maar je wordt ook niet gelukkig door met je duimen te draaien en niets is zo dankbaar en (h)eerlijk als een dier.

De ervaring van een bijna 50 jarige HR officer met wat leuke projecten (voor sommigen ongeloofwaardig veel) op zijn CV is geen garantie voor succes. In stront scheppen kon ik enkel mijn figuurlijke ervaring opgooien. De commentaren waren divers… Je profiel past niet…, je C.V. is zo vol dat je mogelijks toekomstige collega’s gaat overschaduwen… of … weet dat ervaring soms te krachtig kan over komen. Het beeld van de heupwiegende Elvis Presley die tijdens zijn eerste televisieoptreden enkel met het bovenlichaam mocht worden uitgezonden sprong me spontaan voor de geest. Hail Hail Rock & Roll!

Daar stond ik dan, met mijn ijzersterke geloof in de kracht van talenten &passie. Willen organisaties wel passionele mensen vroeg ik me af of speelt er iets anders? Voor mij blijft passie de enige juiste keuze. Ik wil mijn talent niet schenken aan een organisatie waar medewerkers en leidinggevenden bij elkaar blijven uit angst … Of aan een organisatie waar de onderlinge relaties uitsluitend gebaseerd zijn op afspraken en taakverdeling en de idee dat een gezamenlijke doelstelling de zaligmakende weg is naar een duurzame werkrelatie. In mijn beleving kan je dit soort relaties omschrijven als een verstandshuwelijk waarbij de partners samenblijven voor de kinderen. Een werkovereenkomst zou een kader moeten zijn waarin talenten en sterktes kunnen bloeien. Een relatie die gebaseerd is op een contract werkt averechts. Krijg je dingen voor elkaar door macht en hiërarchie of door wederzijdse aantrekkelijkheid?

Ook de medewerkers gaan niet vrijuit! Heel de dag klagen over alles wat niet goed gaat, de incompetentie van collega’s, slecht materiaal en haperende machines… maar wel lekker in de bescherming van de organisatie blijven zeuren… dan zou ik  liever met ballen stront gaan scheppen! Er is moed en energie nodig om af te wijken van dat wat hoort en het is gemakkelijker om gewoon te zeuren en te kankeren en bijkomend maar een match proberen te manipuleren …

Deze ervaringen sterken mijn geloof in het vak “leren en ontwikkelen”. Het wordt bevestigd door te werken met en ook tussen mensen die complementair of tegengesteld zijn maar die het geheel door een krachtige symbiose naar een hoger niveau brengen.

Dit is zeker niet alleen het geval wanneer je toetreedt tot een nieuwe organisatie. Je kan deze symbiose ook prikkelen en sterker maken in een organisatie waar je al jaren werkt. Vertrek eens uit mogelijkheden i.p.v. problemen. Zelfredzame medewerkers die verantwoordelijkheden krijgen en nemen gaan op een hogere niveau samenwerken… Zo creëert men een unieke cultuur waar producten en processen op een hoog innovatief niveau geproduceerd worden. Een belangrijke voorwaarde om deze context te scheppen is: kunnen genieten van elkaars successen en podium geven aan elkaars talenten i.p.v. te focusseren op het eigen scoren en het falen van anderen.

Dit paardje heeft er weer zin in ! Het galoppeert wild en vrij over de steppe … zonder zadel, zonder berijder, raster of bit …en neemt ander paardjes mee in zijn rit. Voeding gevend aan mijn talent en de talenten in mijn omgeving  (Geef talent de aandacht die het verdient of het kwijnt weg – Tinne Reymen in De Morgen). Op deze manier ben je meer mens… of word je elke dag een beetje meer mens… Die zijn eigen talent regisseert!

Een danspas kan iedereen leren, een reeks danspassen na elkaar ook. Om echt te dansen heb je passie nodig en daar had het gesprek met Vaslav over moeten gaan.  Had ik Vaslav maar kunnen redden… Ik ben zeker dat hij niet moegedanst was als hijzelf af en toe een dansje had mogen verzinnen… in symbiose met anderen nieuwe leuke dingen aan pakken, prikkelen, doen, bewegen, … Ik ga mijn Pelvis laten shaken en misschien moet mijn boek ook maar eens verschijnen.

Alles voor PASSIE zegt ADRIAAN!

In STRESS situaties ben je wie je denkt te moeten zijn. In RUST ben je jezelf

In STRESS situaties ben je wie je denkt te moeten zijn

In RUST ben je jezelf…

I'm not growing up I'm just burning out and I stepped in line to walk amongst the dead (Billy Joe Armstrong – Green Day)

Terwijl ik de juiste woorden wik, weeg, schrijf en herschrijf, bezingt Herman Van Veen in “opzij opzij opzij” een levenstempo dat voor mij niet zolang geleden meer regelmaat dan uitzondering was. We moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen opstaan en weer doorgaan. Redelijk dwingend zo’n zin of een dergelijk leven met 85% aan werkwoorden... Druk druk druk.

Prioriteiten stellend en agenda gedreven liep ik van plan naar aangepast plan. Van target naar resultaat of een stretch in het kwadraat. Van feestje naar feestje van weekend naar weekend.

In deze hectische periode liet ik onbewust het geluk voor me uit bengelen als een onbereikbare wortel. Niet meer wetend wanneer of hoe het begon raakte ik verstrikt in het dwangmatig vervullen van verplichtingen. Een onbeheerst verlangen om een extra onderwerp af te vinken van mijn “to-do” lijst. Vergelijk het met de begeerlijkheid van het halen van een bepaald niveau in Facebook spelletjes zoals Candy Crush of Tetris. Waar is de tijd dat oma de overstap maakte van mochelen, naar kruiswoordraadsels om zich daarna op de hippe sudoku’s te storten… Diezelfde oma wist maar al te goed “het bezit van de zaak is het einde van het vermaak”.

Wellicht gaat het over meer dan alleen vermaak. Misschien is het succes van deze elektronische “tijd voor mezelf” uitstapjes wel dat ze ons de illusie geven dat we kunnen ontsnappen aan het alledaagse of dat ze ons toestaan om even uit onze agenda te stappen. Alleen mogen deze virtuele uitstapjes dan niet uitmonden in een extra noodzakelijkheid op je drukke to-do lijst of in een begeerte aan meer en nieuwe dingen, nieuwe kicks…

Het maakt niet uit of het nu over werk, relaties of vrije tijd gaat. De ervaring leerde me dat Ik het meeste voldoening haal uit dingen die vreugde brengen en/of zinvol zijn. Kan je geluk in het NU vinden? Wat is echt de moeite waard? Als je dit niet onderzoekt dreigt ‘verlangen’ een gat van niet te stillen innerlijke honger te worden … een gat in je persoonlijke ozonlaag. De schadelijke stoffen zijn dan de eisen die we aan elkaar en aan onszelf stellen. Meer en meer ervaren we deze eisen als verschroeiend/verstikkend. De burn-out ligt op de loer.

Een burn-out vergelijk ik met het opbranden van je innerlijk bewustzijn. De tentakels van je geest dwalen af, je concentratie is minder, je weet het even niet meer. Toch slagen we erin deze belangrijke signalen te negeren vasthoudend aan de sociëteitsnormen...doe niet flauw, komaan er tegenaan… we proberen onszelf te troosten met een koffieke, een snoepke, een sigaretje…Maar tegelijkertijd negeren we ons innerlijk bewustzijn. Hetzelfde innerlijke bewustzijn waar we zo erg op rekenen om te kunnen leren, om focus te houden, om spontaan en creatief te zijn…Kortom om op ons beste niveau te kunnen presteren en om in balans te zijn...

Wanneer gaf jij je innerlijke bewustzijn nog eens 10 min vrijaf?

We slagen erin om goed zorg te dragen voor onze familie, ons huis, onze wagen, onze kleren en we fitnessen ons lichaam kloek en monter. Maar stel jezelf eens even de vraag: ”hoe zorg je voor de bron die je bewustzijn bepaald?”

Je innerlijk bewustzijn, bepaald je stemming. Je stemming stuurt je handelen… We vallen terug op ons innerlijk bewustzijn als we willen aftoetsen of we gelukkig zijn, of we in balans zijn met onze omgeving, emotioneel evenwichtig …normaal…zijn en als je niet ‘normaal’ bent krijg je een stress-kramp, raak je gefrustreerd, brand je op…

Maar wat is dan precies die ‘norm’ in normaal? Is dit de norm van alle anderen of is het de norm die jou gelukkig maakt. Om hier over te kunnen reflecteren heb ik geleerd dat het helpt om even ‘in’ jezelf te kunnen keren. Volgens Koestenbaum moet je oefenen om ‘in de tijd’ te zijn. Niet voorlopen op de tijd want dan wordt je ongeduldig (je omgeving kan jou niet volgen). De tijd niet achterna lopen want dan raak je gefrustreerd omdat je achter de feiten aanloopt.

10 minuten aan niets denken helpt niet alles veranderen wat je overkomt maar het stilstaan en jezelf beter leren kennen, helpt je om andere manieren te vinden om tegen het leven aan te kijken. Hoe aanwezig kan je echt even in jezelf zijn en hoe zie, voel, ruik, proef of hoor jij het leven? Hoe ben jij ‘in de tijd’?

Niet alles is wat het lijkt het is maar hoe je er tegenaan kijkt.

10 minuten stilstaan helpt je om je eigen innerlijk proces te beleven. Op een rustgevende en bewuste manier getuigen worden van wat met je gebeurd zonder een oordeel te vellen. Dit maakt dat je minder in gedachten gaat (ver)dwalen, je wordt minder afgeleid en minder gestresseerd over alles wat nog moet gebeuren, en dus minder overmand door frustraties of negatieve emoties.

Ik ben me echt bewust geworden van de kracht van dit proces tijdens een bezoek aan NOOZ ( http://www.nooz.be/#pageView ). Deze mensen verstaan de kunst om een context te scheppen waar je uit de hectiek kan stappen. In een natuurlijk schoon kader, wordt onopvallende service en zorg voor de mens hoog in het vaandel gedragen. Geen betuttelende pampering maar esthetische professionele en warme omkadering.

Alle zintuigen worden gestreeld maar vooral geRUSTgesteld. Etherische oliën, rustgevende muziek een prachtige tuin met Vlaamse reuzen. De puurheid van gezonde hapjes. Je krijgt een betoverend en vooral bevoorrecht gevoel. Je zweeft even weg van planeet aarde om daarna warm te landen vol energie om morgen terug te bruisen. Eens dit geleerd kun je de sfeer ook oproepen in kleine dagelijkse dingen zoals een warme douche, tasje thee, lange wandeling…

Er even uitstappen, 10 minuten stilstaan helpt je om terug meer alternatieven te zien. Nieuwe ambitie te doen ontbranden, leuke mensen en zaken meer te waarderen. Even nagaan: Is dit echt wat ik wil of hoe ik wil zijn? Groei ik nog als expert en als mens? Heb ik leuke verantwoordelijkheden? Draagt datgene dat ik doe bij aan een groter geheel? M.a.w. gaat dit mij gelukkiger maken…

Dus 10 minuten als basis om je kern te onderzoeken. Om meer dingen te doen die je gelukkig maken. Een interne evolutie maakt een externe geluks-revolutie.

André Swannet – April 2014