Dit kleine paardje heeft er weer zin in!

Dit kleine paardje heeft er weer zin in!

We schrijven 19 januari 1919, op het hoogtepunt van zijn roem, stopt de legendarische balletdanser Vaslav Nijinski zijn optreden, richt zich tot het publiek en zegt: “Nu is het kleine paardje moe”. De rest van zijn leven, nog 31 jaar, brengt hij door zonder te dansen en zonder één woord te spreken.

Tijdens mijn voorbije sollicitatieperiode ben ik wel eens in de verleiding gekomen om toe te geven aan het ‘moe’ zijn. Ik twijfelde aan de zinvolheid van mijn vak ‘leren en ontwikkelen’ en heb me meermaals afgevraagd of ik mezelf niet zou kunnen bevrijden door in de Olmense zoo “stront” te gaan scheppen. Niets zegt dat ik zou toegelaten worden maar je wordt ook niet gelukkig door met je duimen te draaien en niets is zo dankbaar en (h)eerlijk als een dier.

De ervaring van een bijna 50 jarige HR officer met wat leuke projecten (voor sommigen ongeloofwaardig veel) op zijn CV is geen garantie voor succes. In stront scheppen kon ik enkel mijn figuurlijke ervaring opgooien. De commentaren waren divers… Je profiel past niet…, je C.V. is zo vol dat je mogelijks toekomstige collega’s gaat overschaduwen… of … weet dat ervaring soms te krachtig kan over komen. Het beeld van de heupwiegende Elvis Presley die tijdens zijn eerste televisieoptreden enkel met het bovenlichaam mocht worden uitgezonden sprong me spontaan voor de geest. Hail Hail Rock & Roll!

Daar stond ik dan, met mijn ijzersterke geloof in de kracht van talenten &passie. Willen organisaties wel passionele mensen vroeg ik me af of speelt er iets anders? Voor mij blijft passie de enige juiste keuze. Ik wil mijn talent niet schenken aan een organisatie waar medewerkers en leidinggevenden bij elkaar blijven uit angst … Of aan een organisatie waar de onderlinge relaties uitsluitend gebaseerd zijn op afspraken en taakverdeling en de idee dat een gezamenlijke doelstelling de zaligmakende weg is naar een duurzame werkrelatie. In mijn beleving kan je dit soort relaties omschrijven als een verstandshuwelijk waarbij de partners samenblijven voor de kinderen. Een werkovereenkomst zou een kader moeten zijn waarin talenten en sterktes kunnen bloeien. Een relatie die gebaseerd is op een contract werkt averechts. Krijg je dingen voor elkaar door macht en hiërarchie of door wederzijdse aantrekkelijkheid?

Ook de medewerkers gaan niet vrijuit! Heel de dag klagen over alles wat niet goed gaat, de incompetentie van collega’s, slecht materiaal en haperende machines… maar wel lekker in de bescherming van de organisatie blijven zeuren… dan zou ik  liever met ballen stront gaan scheppen! Er is moed en energie nodig om af te wijken van dat wat hoort en het is gemakkelijker om gewoon te zeuren en te kankeren en bijkomend maar een match proberen te manipuleren …

Deze ervaringen sterken mijn geloof in het vak “leren en ontwikkelen”. Het wordt bevestigd door te werken met en ook tussen mensen die complementair of tegengesteld zijn maar die het geheel door een krachtige symbiose naar een hoger niveau brengen.

Dit is zeker niet alleen het geval wanneer je toetreedt tot een nieuwe organisatie. Je kan deze symbiose ook prikkelen en sterker maken in een organisatie waar je al jaren werkt. Vertrek eens uit mogelijkheden i.p.v. problemen. Zelfredzame medewerkers die verantwoordelijkheden krijgen en nemen gaan op een hogere niveau samenwerken… Zo creëert men een unieke cultuur waar producten en processen op een hoog innovatief niveau geproduceerd worden. Een belangrijke voorwaarde om deze context te scheppen is: kunnen genieten van elkaars successen en podium geven aan elkaars talenten i.p.v. te focusseren op het eigen scoren en het falen van anderen.

Dit paardje heeft er weer zin in ! Het galoppeert wild en vrij over de steppe … zonder zadel, zonder berijder, raster of bit …en neemt ander paardjes mee in zijn rit. Voeding gevend aan mijn talent en de talenten in mijn omgeving  (Geef talent de aandacht die het verdient of het kwijnt weg – Tinne Reymen in De Morgen). Op deze manier ben je meer mens… of word je elke dag een beetje meer mens… Die zijn eigen talent regisseert!

Een danspas kan iedereen leren, een reeks danspassen na elkaar ook. Om echt te dansen heb je passie nodig en daar had het gesprek met Vaslav over moeten gaan.  Had ik Vaslav maar kunnen redden… Ik ben zeker dat hij niet moegedanst was als hijzelf af en toe een dansje had mogen verzinnen… in symbiose met anderen nieuwe leuke dingen aan pakken, prikkelen, doen, bewegen, … Ik ga mijn Pelvis laten shaken en misschien moet mijn boek ook maar eens verschijnen.

Alles voor PASSIE zegt ADRIAAN!