Wachten op… Uitkijken naar… Dromen nastreven…
Een gewone zondagmorgenbedenking! (20/02/2011). Ik keek buiten en zag nog wat late sneeuw naar beneden dwarrelen. Terwijl ik de frisse buitenlucht in mijn net wakkere neus voelde stromen dacht ik “jeuj, vanavond de tweede aflevering van de “Ronde”. Op de radio gooide Guy De Pré, Waterloo van Abba (1974) nog eens op de draaitafel en mijn hartje maakte een kleine vreugde sprong of zoals de Britten het wel eens durven stellen “it skipped a beat”.
Terwijl ik twee spiegeleitjes in de pan klopte en deze smakelijk (met het net in de kast gevonden zeezout) naar binnen werkte bedacht ik me, dat het lang geleden is, dat we met z’n allen nog zo hebben uitgekeken naar… “iets” …
En dat, lieve kijkbuiskinderen en daarvoor maak ik dan graag even een zijsprong… kinderen van mijn generatie werden opgevoed door mijnheer “den uil” en niet door een bobtail met dyslexie en mijnheer spagaat, maar dit volledig terzijde dus. Dat is misschien te wijten aan de overdaad die nu heerst in deze maatschappij van MEER en SNELLER.
Maatschappij van meer en snel? “Euh Dré, wat is dat dan? Awel als ik vroeger goesting had in chips dan had ik de keuze tussen gezoute, paprika en met een beetje geluk pickles chips… Als ik nu, in de GB, chips ga zoeken vind ik de zoute chips niet meer. Een ganse rayon vol met allerhande smaken en vormen van gebakken kippenpoten en Thaise rundsoren saus – chips tot Italiaans gekruide barbecue champignon ribbelchips. Maar ne gewone zoute? Das ne klassieker!
Yoghurt? Nog zoiets. Ik stond vroeger te wachten op Paula van de melkboer tot ze langs kwam op vrijdag avond. Haartjes gekamd, netjes gewassen met zwarte zeep, in de pie-je-ma met het verschrikkelijke dilemma: “Ga ik nu witte of roze nemen?” Ge kent ze nog wel die 25cl fleskes van den Inza, een beetje witte suiker erop, roeren en stillekes opeten bij Tita-tovenaar… tis raar, tis raar, tis waar!
Zouden er nu nog kinderen zijn die geloven dat je vroeger alleen aardbeien had in de zomer en mandarijntjes in de winter? We zijn het zo gewoon dat we alles en meer hebben en vooral dat we het NU hebben.
Geef mij maar het mooie in wachten op en het uitkijken naar. Want leren wachten en leren verlangen helpt om terug te dromen. Dromen van wat kan zijn en dat hebben we nodig om het na te streven.
NU eerst genieten van mijne zondag en daarna kijken naar de ronde… das nu al ne klassieker!
