Issues in paradise
Hey schrijf snel iets op je status van je facebook riep mijn zoon nog na toen we afscheid namen. Dan zal ik je wel “liken” zei hij. Ja, ja ik ben een hippe vader met facebook statussen en de hele reutemeteut. Die hippe praat paste wel bij mijn komende bestemming L.A. California.
Welcome to paradise van Green Day speelde bij een perfecte landing. Stiekem want een ander hip toestel van mij (mijn aai-pot) moet eigenlijk uitgeschakeld zijn bij de landing… Met een smile van hier tot in Tokyo (en ik denk dat het van hieruit nog verder) heette mijn gastheer me welkom. Het fijne aan California is dat ze een patent blijken te hebben op blauwe lucht en een altijd aanwezige zon… Het was een prettig weerzien met mensen en omgeving. De eerste meeting verliep vlot maar na een reistijd van 16u wil je eigenlijk het liefst van al zo rap mogelijk het beddeke in.
Maandagmorgen. Bij de start van deze week maakte we een planning op die we dinsdagmiddag al weer helemaal over boord gooide vanwege “issues”. Leuk “issues” … wij hebben het woord in België al helemaal overgenomen. Issues, problemen of dringende zaken… wat het ook is we hebben er last van. De meeste van deze issues vinden hun oorsprong in communicatie. Communicatie de basis van een goede samenwerking en volgens mij ook de thermometer binnen een organisatie.
Je merkt het belang van communicatie nog meer in een snel groeiende organisatie zoals deze. Naarmate de tijd verschuift en de hectiek toeneemt gaan mensen op een andere, efficiëntere (lees minder diepgaand) met elkaar communiceren en zo krijg je een ideologisch verschuiven van de uitgangspunten. Dingen waar je het vroeger zonder woorden over eens bent geweest blijken opeens niet meer zo vanzelfsprekend… Zelfs niet in “Tinseltown” Hollywood wat ik vandaag meer beleef als Hollewoord…
Miscommunicatie leidt tot een onderlinge competitie… Wie performed het best? Competitie op de werkvloer tussen teams… Wij zijn de beste, het zijn die anderen die fouten maken of minder output leveren. Wij (de besten) begrijpen niet waarom de hele wereld niet werkt zoals wij dat doen of willen. Euh,… is er in Libië ook niet iemand die zo denkt?
En hoe voelen de verliezers (zij die minder goed performen) zich? Ze hebben het over de arrogantie van de winnaars en ze kunnen wel duizend redenen en argumenten oproepen die verklaren dat hun context of situatie anders is dan die van de winnaars. Wacht maar we pakken ze wel terug. We willen niet meer verbeteren… Nee, we willen onze gram halen!
Competitie op de werkvloer? Het enige voordeel dat ik zie is dat in sommige gevallen truitjes wisselen een welgekomen afwisseling kan zijn… Maar voor dat je het weet zingen we ook hier: “waar is da feestje…” Zeker NIET bij de “verliezers”…
Zou het een oplossing zijn dat we op regelmatige basis terug onze fundamentele uitgangspunten bespreekbaar maken of kenbaar maken aan elkaar. Elkaar uitleggen waarom je elke morgen naar je werk komt…Dit betekent niet dat er niet zal gezondigd worden. Maar er bestaat zoiets als vergeving, opstaan na de val en de cyclus opnieuw doorlopen om zo met z’n allen een niveau hoger te gaan? Dit is het principe van een sociaal construct waar mensen geloven dat ieder vanuit zijn eigen uniciteit kan excelleren.
Dit vraagt een inspanningsverbintenis van elk individu en een resultaatsverbintenis voor gans het team. Dan worden “ik” en “zij” weer “wij” en winnen of verliezen we allemaal samen. All for one and one for all… De musketiers dat moet kunnen in Hollywood…
Maar winnaars zijn nu eenmaal helden en eigenlijk willen we allemaal stiekem de held zijn…Ik hoop maar dat ze me niet “defrienden” of “unliken” … maar dan heb ik altijd mijn kinderen nog en ik weet dat ik voor altijd hun held ben J
