Dit kleine paardje heeft er weer zin in!
We schrijven 19 januari
1919, op het hoogtepunt van zijn roem, stopt de legendarische balletdanser
Vaslav Nijinski zijn optreden, richt zich tot het publiek en zegt: “Nu is het
kleine paardje moe”. De rest van zijn leven, nog 31 jaar, brengt hij door
zonder te dansen en zonder één woord te spreken.
Tijdens mijn voorbije
sollicitatieperiode ben ik wel eens in de verleiding gekomen om toe te geven
aan het ‘moe’ zijn. Ik twijfelde aan de zinvolheid van mijn vak ‘leren en
ontwikkelen’ en heb me meermaals afgevraagd of ik mezelf niet zou kunnen
bevrijden door in de Olmense zoo “stront” te gaan scheppen. Niets zegt dat ik
zou toegelaten worden maar je wordt ook niet gelukkig door met je duimen te
draaien en niets is zo dankbaar en (h)eerlijk als een dier.
De ervaring van een bijna
50 jarige HR officer met wat leuke projecten (voor sommigen ongeloofwaardig
veel) op zijn CV is geen garantie voor succes. In stront scheppen kon ik enkel
mijn figuurlijke ervaring opgooien. De commentaren waren divers… Je profiel
past niet…, je C.V. is zo vol dat je mogelijks toekomstige collega’s gaat
overschaduwen… of … weet dat ervaring soms te krachtig kan over komen. Het
beeld van de heupwiegende Elvis Presley die tijdens zijn eerste
televisieoptreden enkel met het bovenlichaam mocht worden uitgezonden sprong me
spontaan voor de geest. Hail Hail Rock & Roll!
Daar stond ik dan, met
mijn ijzersterke geloof in de kracht van talenten &passie. Willen
organisaties wel passionele mensen vroeg ik me af of speelt er iets anders?
Voor mij blijft passie de enige juiste keuze. Ik wil mijn talent niet schenken
aan een organisatie waar medewerkers en leidinggevenden bij elkaar blijven uit
angst … Of aan een organisatie waar de onderlinge relaties uitsluitend
gebaseerd zijn op afspraken en taakverdeling en de idee dat een gezamenlijke
doelstelling de zaligmakende weg is naar een duurzame werkrelatie. In mijn
beleving kan je dit soort relaties omschrijven als een verstandshuwelijk
waarbij de partners samenblijven voor de kinderen. Een werkovereenkomst zou een
kader moeten zijn waarin talenten en sterktes kunnen bloeien. Een relatie die
gebaseerd is op een contract werkt averechts. Krijg je dingen voor elkaar door
macht en hiërarchie of door wederzijdse aantrekkelijkheid?
Ook de medewerkers gaan
niet vrijuit! Heel de dag klagen over alles wat niet goed gaat, de
incompetentie van collega’s, slecht materiaal en haperende machines… maar wel
lekker in de bescherming van de organisatie blijven zeuren… dan zou ik liever met ballen stront gaan scheppen! Er is
moed en energie nodig om af te wijken van dat wat hoort en het is gemakkelijker
om gewoon te zeuren en te kankeren en bijkomend maar een match proberen te
manipuleren …
Deze ervaringen sterken
mijn geloof in het vak “leren en ontwikkelen”. Het wordt bevestigd door te
werken met en ook tussen mensen die complementair of tegengesteld zijn maar die
het geheel door een krachtige symbiose naar een hoger niveau brengen.
Dit is zeker niet alleen
het geval wanneer je toetreedt tot een nieuwe organisatie. Je kan deze symbiose
ook prikkelen en sterker maken in een organisatie waar je al jaren werkt.
Vertrek eens uit mogelijkheden i.p.v. problemen. Zelfredzame medewerkers die
verantwoordelijkheden krijgen en nemen gaan op een hogere niveau samenwerken…
Zo creëert men een unieke cultuur waar producten en processen op een hoog
innovatief niveau geproduceerd worden. Een belangrijke voorwaarde om deze context
te scheppen is: kunnen genieten van elkaars successen en podium geven aan
elkaars talenten i.p.v. te focusseren op het eigen scoren en het falen van
anderen.
Dit paardje heeft er weer
zin in ! Het galoppeert wild en vrij over de steppe … zonder zadel, zonder
berijder, raster of bit …en neemt ander paardjes mee in zijn rit. Voeding
gevend aan mijn talent en de talenten in mijn omgeving (Geef talent de aandacht die het verdient of
het kwijnt weg – Tinne Reymen in De Morgen). Op deze manier ben je meer mens…
of word je elke dag een beetje meer mens… Die zijn eigen talent regisseert!
Een danspas kan iedereen
leren, een reeks danspassen na elkaar ook. Om echt te dansen heb je passie
nodig en daar had het gesprek met Vaslav over moeten gaan. Had ik Vaslav maar kunnen redden… Ik ben
zeker dat hij niet moegedanst was als hijzelf af en toe een dansje had mogen
verzinnen… in symbiose met anderen nieuwe leuke dingen aan pakken, prikkelen,
doen, bewegen, … Ik ga mijn Pelvis laten shaken en misschien moet mijn boek ook
maar eens verschijnen.
Alles voor PASSIE zegt
ADRIAAN!
